متاسفانه خبرهای خوبی از وضعیت تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری در شهرستانها به گوش نمی رسد. روزی از سخنرانی کروبی و روزی دیگر از سخنرانی خاتمی که هر دو از شخصیتهای سیاسی این نظام بودند جلوگیری می شود.
١- کشورما که از کشورهای سخنرانی خیز دنیا است و فرهنگ شفاهی و کلامی در آن قوی است و بهمین خاطر در طول تاریخ اماکن مذهبی و خیریه ای متنوعی برای این منظور تعبیه شده اند. مساجد و تکایا و مصلاها اماکن سخنرانی های عمومی بوده و هستند.
٢- اما علیرغم شدت فعالیتهای سیاسی بعد از انقلاب بعلت اینکه عمده این سخنرانی ها توسط خطبای مذهبی ارائه می شد و درجهت توجیه سیاستهای دولت بود، نیازی به ایجاد و تعبیه اماکن عمومی تر برای مخالفان سیاسی نشده است.
٣- سخنرانی شخصیتهای تراز اول کشوری غیردولتی ها در پارک و بوستان و دانشگاهها و استادیوم ها بستگی زیادی به موافقت متولیان آن اماکن می باشد. نبود یک مکان سرپوشیده برای تبلیغات انتخابات مجلس، شورا و ریاست جمهوری بشدت احساس می شود.
۴- احزاب در کشور نیز از جایگاه و پشتوانه مالی چندانی برخوردار نیستند که بتوانند این امور را تامین نمایند و بهمین علت انتظار می رود همانگونه که دولت برای نان و آب مردم تلاش می کند و سوبسید دهد برای ایجاد فضای آزادسیاسی برای شخصیتهای غیردولتی نیز تلاش نماید.
۵- برای یک ملت باافتخار در یک استان بسیار موج شرمندگی است که یک شخصیت سیاسی و مذهبی ملی در استان اش با مخالفت یک رئیس دانشگاه نتواند آبرومندانه به تبلیغ و ارائه نظرات اش بپردازد و یا از پشت میله های دانشگاه سخنرانی خود را ادامه دهد.
۶- بهمین خاطر پیشنهاد می کنم که ائمه جمعه مراکز استان و شهرستان با حفظ وجهه و نظرات سیاسی خود با ایفای نقش فراحزبی خود، مصلاهای نماز جمعه را در اختیار نامزدها قرار دهند. اماکن عمومی دیگر مانند استادیومهای ورزشی نیز می تواند مورد استفاده قرار گیرد. به یاد داشته باشیم حمایت از بیان ارائه نظرات امری شرعی و ملی است زیرا در قانون اساسی که مورد تایید شورای نگهبان، مجلس خبرگان ، رهبری نظام و آحاد ملت ایران است مورد تاکید فراوان قرار گرفته است.
